สวดมนต์ค่ะ แล้วจิตใจจะเย็นลง จากนั้นก็ขออโหสิกรรมกับลูก แล้วแผ่เมตตาให้ลูก แล้วก็ไม่ต้องไปว่าลูกนะคะ ให้ให้กำลังใจเค้าพูดกับเค้าดีดี ไม่ทราบว่าคุณได้อ่านเหนี่อยนักพักใต้ร่มมณฑารพ และร่มพระศรีชินบัญชรที่แม่ครูตอบปัญหา-สนทนาธรรมไหมคะ อ่านแล้วแก้ปัญหาได้อย่างมากค่ะ

ทางออกอยู่ที่ตัวคุณเท่านั้น ที่คุณเป็นแบบนี้เพราะว่า คุณยึดมั่นถือมั่นมากเกินไป คิดว่าลูกเรา ลูกเป็นของเรา ฉะนั้นต้องได้ดั่งใจเราทุกอย่าง วิธีแก้ก็ไม่ยากครับ ทุกครั้งที่มีความคาดหวังในลูกของเราสูงหรืออยากจะว่าอยากจะทำร้ายจิตใจลูก ลองกลับมาดูที่ตัวเราเองสิว่า แม้แต่กายใจเราเองมีอะไรเป็นของเราจริงมั่ง กายนี้เป็นของเราจริงไหม ถ้าของเราจริง ลองกลันหายใจดูสัก 5 นาทีสิครับ ถ้ามันเป็นของเราจริง เราต้องสั่งมันได้ ลองเดินเตะประตูดูสิ ถ้าเท้ามันเป็นของเราจริงเราต้องไม่เจ็บเพราะเราสั่งมันได้ เวลาคิดมากเรื้องโน้นเรื้องนี้ หรือคิดมากจากคำพูดของใคร เราต้องหยุดคิดได้ทันที ห้ามไม่ให้คิดได้ทันทีเพราะความคิดเป็นของเราเราต้องบังคับได้ ลองบังคับให้ร่างกายไม่หิว ไม่เจ็บ ไม่ร้อน ไม่หนาว ไม่ป่วยให้ได้ดูครับ ถ้ามันเป็นของเราจริง แต่ถ้าทำไม่ได้ คุณพี่ก็ควรจะเข้าใจได้แล้วครับว่า มันไม่มีอะไรเป็นของเราจริงแม้แต่กายใจของเราเอง ฉะนั้น จะเอาอะไรกับจิตใจคนอื่น ความยึดมั่นถือมั่นแบบนี้ ไม่ทำให้ใครเป็นสุขเลย โดยเฉพาะตัวเราเองและลูก ลูกคือคนที่เรารักมากที่สุด แต่สิ่งที่ทำให้ลูกรู้สึกคือสิ่งที่ตรงข้าม ลองปล่อยวางดูครับ ความรู้สึกของลูก ถ้าเรารักษาไว้ได้เท่าไหร่ เค้าก็จะเป็นคนที่จิตใจดี กล้าคิด กล้าพูด กล้าทำ ไม่มีปมในใจ รักลูกได้ครับ แต่อย่าไปยัดเยียดสิ่งที่คุณต้องการให้เค้าเป็นโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเค้าเลย ทางสายกลางดีที่สุดครับ

ขอขอบพระคุณในคำตอบทุกคำตอบค่ะ ดิฉันตั้งความหวังไว้สูง คาดหวังในตัวลูกมากเกินไปค่ะจนลืมให้เขาลองผิดลองถูกบ้างในบ างเรื่องจนต้องทุกข์กันทั้งคู่

ตอนนี้พบทางสว่างแล้วค่ะเพราะอาจารย์สุจิตราค่ะจัดโครงการลูกกตัญญูดิฉันคุยให้น้องสาวฟังลูกกับหลานชายได้ยินเขาทั้งคู่ขอเข้าโครงการนี้คะ่ดีใจมากๆค่ะ กราบขอบพระคุณอย่างสูง